Prolog "Kumogakure"

      Deszcz uderzał o blaszane dachy budynków w hipnotyzującym rytmie a buty skrzypiały pod wpływem wilgoci, która się w nich zebrała. Sinobi Gashir spojrzał na restaurację po drugiej strony ulicy. Było wcześniej, więc zapalił papierosa. Ninja, z którym spotkał się wczoraj podał mu adres, godzinę – druga po południu – i podkreślił, by się nie spóźnił.

      Spotkanie, które odbył przedwczoraj w Otogakure było niemałym zaskoczeniem. Proste zlecenie, dwa miliony jenów – tak brzmiała propozycja. A kwota była całkiem niezła, biorąc pod uwagę, jak niewielkiego wysiłku wymagało zadanie. Nie musiał nawet opuszczać swojej rodzinnej wioski. W pierwszej chwili propozycja właśnie dlatego wydała mu się tak atrakcyjna.

      Może zechciałby zostać kurierem? To nic skomplikowanego, trzeba tylko coś odebrać od jednej osoby i dostarczyć innej, w ramach przysługi, jaką jeden weteran może przecież wyświadczyć drugiemu.

      Oczywiście, odparł, z przyjemnością. Kiedyś, nie tak dawno temu, uznałby takie zlecenie za niegodne swoich umiejętności, wręcz obraźliwe. Sinobi Gashir kurierem? Chłopcem na posyłki? Teraz był wdzięczny za propozycję i za pieniądze. Deszcz, coraz zimniejszy, wciąż się wzmagał, a ołowiowe niebo pogrążyło wszystko w ciemności.

      Sinobi starał się nie zwracać uwagi na nerwowe ściskanie w żołądku. Znaczyło, że może byłoby lepiej odpuścić sobie te pieniądze. Żałował, że nie został w domu. W wilgotnym, zimnym jednopokojowym mieszkaniu w południowej części osady. Przeszedł przez ulicę i wszedł do restauracji.

      Kilka osób siedziało przy wygiętym w łuk miedzianym barze. Aoi Rokushou zajął stolik w najdalszym kącie koło okna. Sinobi rozpoznał go ze zdjęć – przeciętnej budowy, kobiece rysy twarzy, sięgające do ramion ciemno zielone włosy. Miał na sobie grafitowy, wydawałoby się, że dość gruby uniform ninja.

      Aoi podniósł wzrok znad talerza – okonomiyaki – i wskazał głową krzesło po drugiej stronie stolika. Mężczyzna, który siedział obok niego, był obcy, ale to nic dziwnego; pewnie jakaś ochrona.

      - W Kraju Błyskawic mamy takie powiedzenie… dwóch to towarzystwo, trzech to już tłum.

      Rokushou uniósł brew.

      - To Akihito.

      - Mam nadzieję, że żaden z panów się nie obrazi, jeśli poproszę Akihito, żeby nas na moment zostawił samych.

      Przez chwilę panowała lodowata cisza. Potem Aoi się odezwał:

      - Zobaczymy się w hotelu.

      Akihito wstał i wyszedł. Sinobi usiadł. Rokushou odsunął talerz, przywołał kelnera i wykonał kilka ruchów smukłymi palcami. Na stoliku pojawiła się czarka z podgrzewaną sake.

      - Mam nadzieję, że pańscy pracodawcy zdają sobie sprawę z ryzyka, jakie podejmuję. – Zaczął Aoi.

      - Owszem.

      - Więc liczę, że potrafią to docenić.

      - Z pewnością. Ale nieoficjalnie. Bardzo im zależy, żeby to było jasne, i są przekonani, że zostanie to zrozumiane.

      Sinobi wyjrzał przez okno. Ludzie, parę bezdomnych kotów, deszcz. Odwrócił się i dostrzegł niewielki przedmiot obok czarki Aoi’ego. Wyglądał jak przenośne radio, nie miał jednak anteny ani wyświetlacza. Rokushou wymacał z boku przełącznik. Dostrzegł zmianę w wyrazie twarzy Gashira i wyjaśnił:

      - To urządzenie zakłóca działanie mikrofonów radiowych. Emituje silne sygnały elektroniczne, tworząc pięciometrową tarczę ochronną. Każdy, kto chciałby nas podsłuchać, usłyszy tylko szum. – Uśmiechnął się przebiegle widząc reakcje Gashira, który nigdy nie rozumiał tych elektronicznych urządzeń. – Mimo że wcale mnie tu nie ma, wolę być ostrożny.

      Stąd więc te przeciągania w ustalaniu terminów i miejsc spotkań, domyślił się  Sinobi. Za dawnych czasów – jego czasów – były to rutynowe środki ostrożności. Naiwnie sądził, że teraz będzie inaczej. Był ciekaw, gdzie zdaniem przyjaciół i wrogów przebywał w tej chwili Rokushou. W Ame? W Sunie? W Kiri?

      - Chcę, żeby pan wiedział, dlaczego postanowiłem pójść na układ, który nie jest dla mnie korzystny. – Sięgnął do kieszeni i wyjął mały zapieczętowany zwój. Nie lubię Taki, a jeszcze bardziej nie znoszę Akatsuki. Stanowią wielkie zagrożenie dla wszystkich.

      - Oczywiście.

      - Chcę, żeby to było zupełnie jasne. Mam dobre intencje. Było zabawnie na początku ale teraz…

      - Naturalnie.

      Rokushou postukał palcami w blat stołu.

      - Najważniejsze, żeby źródło informacji nigdy nie zostało odkryte…

      - Rozumiem.

      - …ponieważ mogłoby to prowadzić do komplikacji. Takich komplikacji, przez które ucierpią wszyscy.

      Sinobi usiłował zignorować te pogróżki. Na stoliku pojawiła się herbata. Ninja z Wioski Deszczu wsypał do swojej filiżanki cukier.

      Rokushou zniżył głos.

      - Kurier będzie w Otogakure równo za dwadzieścia jeden dni.

      Gashir wyjął ołówek z kieszeni spodni i zaczął zapisywać informacje w małym notatniku.

      - Jak się nazywa?

      - Wolałbym zostawić tę informacje dla siebie.

      - Co to za towar?

      - Purutoniumu-239.

      - Skąd?

      - Z Ame.

      - Ile?

      - Tysiąc pięćset gramów.

      - W czym to będzie trzymał?

      - W opancerzonym pojemniku.

      - Luzem?

      - Tak sądzimy.

      - Jaka jest czystość?

      - Dziewięćdziesiąt cztery procent.

      - Coś jeszcze?

      - Może mieć też przy sobie pewną ilość richiumu-6.

      - Ile?

      - Tego nie wiemy. Prawdopodobnie dwa do czterech kilo. Ale może nic nie mieć.

      - Zna pan cel?

      - Nie.

      - Kim jest docelowy odbiorca?

      - Niezidentyfikowany.

      Rokushou spojrzał na zapiski Gashira. Chleb, cukier, bekon, oliwa z oliwek. Kilogramy i gramy, uncje i jeny. Typowa lista zakupów. Kiedy skończyli, Aoi zapłacił gotówką, zostawiając ostentacyjnie wysoki napiwek. Włożyli płaszcze i wyszli z restauracji. Teraz lało już jak z cebra; niebo przecięła błyskawica, a pięć sekund później rozległ się odległy grzmot. Przemoczeni do suchej nitki ludzie na ulicy biegli do swych domostw. Rokushou otworzył parasol. Scena rozgrywająca się na ulicy zdawała go bawić, w końcu pochodził z Wioski Deszczu, u nich taka pogoda to chleb powszedni.

      Sinobi już układał w głowie plan akcji. Wyruszy do Dźwięku jutro o świcie, by przekazać zwój i informacje. Ale może najpierw wstąpi gdzieś na dango.

      To nie był grzmot. Ten huk był głośniejszy. I ostrzejszy. A ciecz, która zbryzgała Gashirowi twarz, nie była wodą. Była ciepła.

      Z ręki Aoi’ego wypadł parasol; podmuch wiatru porwał go i poniósł dalej. Kolejny świst i kolejny ogłuszający huk. Rokushou obrócił się gwałtownie. Sinobi zamarł. Szok sprawił, że mógł tylko biernie obserwować wypadki. Czas stanął w miejscu. Już wiedział, co było źródłem hałasu. Zaśmiał się w duchu, kiedy zobaczył najzwyklejsze kunai z wybuchającymi notkami. Rzeczywiście musiał się zestarzeć. Widział twarze ludzi, zwracające się do niego w deszczu, dłonie przyciskane do ust, szeroko otwarte oczy. Rokushou pochylił się do przodu, uderzył w stojący na krawężniku śmietnik i osunął się na ziemię. Na białym plastiku został ślad krwi. Natychmiast rozmył ją deszcz.

      Sinobi ze zdumieniem zdał sobie sprawę, że myśli o dawnych, dobrych czasach.

     

 ***

      Mam nadzieję, że nie zanudziłam was tym prologiem. Na pewno wiele osób nie kojarzy Gashira i Rokushou, także dołączam zdjęcia w hiperłączu z ich imieniami (oczywiście w opowiadaniu są jakieś 11 lat starsi). Większość postaci w tym ff będzie wytworem pana Kishimoto, jednak w dużej mierze będą to mało znane postacie.