Rozdział 14

Wynajęła mieszkanie w jednej z wiosek w Kraju Ognia. Dwupokojowe, na uboczu. Było wygodne, ciasne i zupełnie pozbawione uroku. Ale nie było w żaden sposób związane z Dźwiękiem, więc miało znacznie większe szanse stać się domem niż poprzednie.

Przygotowywała się  tydzień. W tym czasie regularnie kontaktowała się z Suigetsu, kupowała od niego informacje i zapisywała wszystko, tak długo aż  sobie tego nie przyswoiła. Akatsuki na dzień dzisiejszy liczyło trzydzieści sześć shinobi i pięć kunoichi, zapamiętać ich wszystkich wraz z poszczególnymi umiejętnościami nie jest wcale tak proste jeśli nie ma się zbyt dobrej pamięci do twarzy. Kupiła też nowe ubrania.

Poprosiła Suigetsu, by namierzył shinobi, którzy pomagali jej w przeszłości. Niektórych z nich sam kiedyś dla niej znalazł. Hayase, były chuunin z liścia ciągle zajmował się handlem kradzioną bronią. Samuraj, Okisuke, od ośmiu lat handlował informacjami. Suigetsu twierdził, że to cud, iż nikt go dotychczas nie zamordował. Od rozpoczęcia wojny samuraje z Kraju Żelaza nie mają zbyt dobrej opinii. Od trzech lat nie wychodzą poza granice swojego terytorium.

Suien, Tenga, Muta Aburame i Kisuke Maboroshi już nie żyli. Przyczynami ich śmierci były kolejno: kunai wbity w kark w Kraju Herbaty, trucizna w Sunie, utopienie w Kraju Fal i opleciona wokół szyi stalowa struna w Kiri. Dwaj inni są przetrzymywani w Piasku jako zakładnicy. Suigetsu nie zdołał odnaleźć Moegi.

Następnego dnia, rano, poprosiła Suigetsu o przygotowanie profilu Itachiego. Wynik ją rozczarował – wszystko wiedziała już wcześniej.

Następnego dnia, o wpół do pierwszej po południu, Sakura siedziała ze skrzyżowanymi nogami na podłodze w saloniku z miską ramenu i kulkami ryżowymi kupionymi w wiosce. Przeglądała właśnie podrzucone przez Suigetsu informacje dotyczące Sasuke: miał poddanych mu shinobi w Kumo, Kiri i Kraju Fal.

Przejrzała zwoje dotyczące Akatsuki.

Natknęła się na zdjęcie Konan. Miała krótsze włosy niż w jej wspomnieniach. Zdjęcie zrobiono osiemnaście miesięcy temu w Deszczu. A więc zanim ponownie dołączyła do Akatsuki. Sakura skupiła wzrok na jej twarzy. Była niezwykle piękna, choć może zbyt koścista. Wysokie kości policzkowe, silnie zarysowany podbródek, bursztynowe oczy.

Skończyła ramen, zaniosła miseczkę do kuchni, wróciła do pokoju z kubkiem herbaty i zajęła się informacjami, które rano podrzucił jej Suigetsu.

Akatsuki miało siedzibę w Ame lub Kuso, ale ich korzenie sięgały po całym świecie shinobi. Dzisiejszy Brzask zdecydowanie różni się od tego sprzed paru lat.

Jeśli przyjrzeć się ich działalności uważniej, można dostrzec, że mieli także aspekt polityczny – stanowili formę protestu przeciw rządom feudalnym.

Przed Akatsuki, za czasów młodości Trzeciego Hokage nie istniała przestępczość zorganizowana, nie bez przywódcy któregoś z Kage. Teraz, po zniszczeniu tak wielu osad i po śmierci tylu wybitnych shinobi, kiedy polityka niemal zupełnie upadła, Brzask miał jedną bardzo ważną zasadę. Nie uznawali racji bytu pięciu najsilniejszych wiosek ninja. Wielu shinobi przyłączyło się do nich tylko z powodu tych samych przekonań, dotyczących polityki rządzenia światem ninja. Oni nie odrzucali Władców Feudalnych i Kage, oni nie przyjmowali do wiadomości ich władzy, która dzisiaj i tak już całkiem zniknęła.

To oni stworzyli czarny rynek, który nie był w stanie zapewnić ludziom dochodów co przyczyniło się do drastycznego zmniejszenia komfortu życia.

Nowi i starzy członkowie Brzasku nie okazywali szacunku dla żadnych rządów, dzięki którym mogłoby żyć się lepiej innym ludziom, bo oni by na tym utracili. Brali wszystko, co wpadło im w ręce, eliminując każdego, kto stanął im na drodze, nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Bo dla nich nie było żadnych konsekwencji.

Nie przyświecał im cel materialny. W środowisku Akatsuki umiejętności ceniono wyżej niż pieniądze. Często jednak nowym członkom Brzasku obce były jednak te wartości, więc zostali zabijani. Gdyby nie to, liczba członków Akatsuki byłaby o wiele większa niż ledwo ponad czterdzieści ninja.

Pukanie rozległo się w o wpół do ósmej. Hanabi Hyuuga miała na sobie granatowy płaszcz i fioletowy jedwabny szal.

- Przepraszam, że wysłałam po ciebie Suigetsu. Nie chciałam pojawiać się znów w Oto.

- W porządku.

- Napijesz się czegoś?

- Nie, dziękuję.

- Naprawdę, chociaż tyle mogę zrobić. Mam butelkę riminu.

- Dobrze.

Hanabi zdjęła płaszcz i szal, a Sakura poszła do kuchni. Po chwili wróciła z butelką i dwiema szklankami. Poszły do salonu.

- Wiesz, Sakura – odezwała się Hanabi – ciągle trudno mi uwierzyć, że Kabuto pozwolił ci się uniezależnić.

- A mnie ciągle trudno uwierzyć, że kiedyś pracowałam dla niego z wdzięcznością.

Hanabi popatrzyła na nią zakłopotana.

- Spójrzmy prawdzie w oczy, obie wiemy, dlaczego ja przyłączyłam się do Dźwięku. I zgodnie z jakąś chorą logiką to nawet miało sens. A ty podążyłaś za mną, mogłaś jednak się wycofać, wiedziałaś, że to bardzo ważna decyzja, że prawdopodobieństwo, że odejdziesz od Otogakure żywa jest znikome. Nie pojmuję tego.

Sakura wiedziała, że weszła na grząski teren, ale nie dbała o to. Nieskazitelna cera, pełne usta, oczy niemal tak jasne jak jej białka, gęste, długie ciemne włosy. Smukła, ale nie chuda, pełna dźwięku, zawsze dobrze ubrana, elokwentna, inteligentna. Cholernie uzdolniona, jej kekkei genkai byakugan opanowany w stu procentach, wspaniała kunoichi… Sama myśl, że Hanabi należała do Dźwięku, wydawała się szokująca. Sakura poczuła ukłucie zazdrości, ale przede wszystkim nie była w stanie tego zrozumieć.

Hanabi wzruszyła ramionami.

- Jest jak jest.

- I to ci wystarcza?

- Cóż, to nie jest jedyna rzecz w moim życiu, wiesz… Kabuto mi ufa, wie, że nie wydałabym informacji o Oto na światło dzienne. Mam przyjaciół w Kraju Herbaty. Spotykam się z nimi, mam dużo czasu dla siebie. Jak wszyscy.

Sakura zakołysała szklanką.

- Co im odpowiadasz, kiedy pytają, czym się zajmujesz?

- Prawdopodobnie to samo, co ty, kiedy ktoś cię o to pyta. Czyli to, co brzmi najbardziej wiarygodnie.