Rozdział 11

Budzę się o piątej trzydzieści. Było już po drugiej, kiedy Itachi odprowadził mnie do hotelu, a zasnęłam dopiero po trzeciej. Boli mnie głowa; za dużo sake i kirinu, za mało snu. Rozmawialiśmy przez dwie godziny, a ja mam wrażenie, że wiem o nim jeszcze mniej niż przedtem. Coś jest między nami, ale nie ufamy sobie. Jak moglibyśmy sobie ufać, biorąc pod uwagę okoliczności naszego spotkania? Niebezpiecznie byłoby pozwolić sobie na szczerość, więc po co ryzykować?

Przyszedł do hotelu, zabrał mnie na kolację – ani jedno, ani drugie nie było konieczne. A jednak to zrobił. Nie mam pojęcia, czego on ode mnie chce. I nie jestem pewna, czego ja chcę od niego. Jeśli w ogóle czegoś chcę. Kiedy z nim jestem, czuję, jak coś mnie do niego przyciąga, to nie ulega wątpliwości. Ale to może być tylko pociąg fizyczny; przemijający kaprys, o którym – kiedy już zostanie zaspokojony – szybko się zapomina. A ja zawsze miałam słabość do klanu Uchiha. Jakkolwiek by na to nie spojrzeć, kiepski pomysł. Nie mogę się oszukiwać.

Próbuję zasnąć i przez chwilę przewracam się niespokojnie na łóżku. Koło szóstej daję za wygraną. Wstaję i zaczynam chodzić po pokoju. Przyznaję, jestem zdenerwowana. Wyciągam mapy budynku i jeszcze raz je przeglądam. Dzisiaj wieczorem apartament  powinien być pusty. Hanabi uważa, że Darui i Samui opuszczą Kumogakure. Omoi to potwierdził. Jeśli jednak zmienili plany ważna staję się Samui, bo o ile znam umiejętności Darui’ego to Samui pozostaje dla mnie tajemnicą.

Kiedy zamieszkałam w Iwie, przysięgłam sobie, że już nigdy nikogo nie zabiję. Do tej pory nie przychodziło mi do głowy, że kiedykolwiek złamię tę przysięgę. Jeśli jednak Samui będzie dziś w apartamencie, zrobię to. Nie będę miała wyboru. Na treningu omawiałam z Ibikim wiele opcji, ale wniosek zawsze był ten sam: jeśli będzie tam Samui, muszę ją natychmiast unieszkodliwić. To świetnie wyszkolona kunoichi, jak Darui oczywiście, ale biorąc pod uwagę moje i jego umiejętności jestem przekonana, że w ostatecznym starciu nie miałby ze mną szans. Co innego Samui. Przewagę może mi dać tylko element zaskoczenia.

Czytam jej akta. Urodziła się tutaj, w Chmurze. Jest cztery lata ode mnie starsza. Była w drużynie z Omoim i Karui. W czasie działań wojennych, ona i jej brat, Atsui, byli członkami Dywizjonu I. Ojciec shinobi, nie żyje. O matce brak informacji.

Robię sobie herbatę, kiedy za oknem zaczyna już świtać. O ósmej zwijam się w kłębek na kanapie i chcąc nie chcąc zaczynam myśleć o Iwie i Saiu.

W końcu zasypiam, a gdy się budzę, herbata już jest zimna, a ja leżę na kanapie. Schodzę na dół by coś zjeść. Później nie będę jadła, aż do czasu, kiedy będzie po wszystkim. Ze zdenerwowania już ściska mnie w żołądku. Za kilka godzin nie będę w stanie nic przełknąć. Wczesne popołudnie mija mi na studiowaniu planu budynku. Koło czwartej biorę długą, gorącą kąpiel, która ma mnie zrelaksować, ale zupełnie nie działa. Ubieram się, ale czuję, że to już nie to samo co sprzed dwóch lat.

Nie mając zbyt wielkiego wyboru ubieram czarny strój shinobi zasłaniający moją twarz.

Wychodzę z hotelu o szóstej.

Sakura zabezpieczyła wyrzutnie senbon na nadgarstku, kaburę z tantou zawiesiła na prawym udzie.

Zamknęła oczy i przypomniała sobie plan budynku. Jeszcze raz przeszła w myślach całą drogę, usiłując przygotować się na każdą ewentualność.

Pierwsza w nocy. Kunoichi zwinnie przeskoczyła przez wysokie ogrodzenie. Piętrowy budynek wydawał się z tej odległości jeszcze większy niż z okna jej hotelu. W ciemności znalazła klapę od szybu. Zebrała trochę chakry w koniuszkach palców i za ich pomocą odkręciła śruby trzymające wejście. Z trudem przeciskała się w wąskim otworze. Było ciemno, nic nie widziała, ale znając plany szybu na pamięć wiedziała, gdzie podążać. Teraz powinna znajdować pod ostatnim piętrem apartamentu. Niespodziewanie kichnęła.

Z dołu dochodziły męskie głosy, słyszała również kroki i szybki rytm jej serca. Całkowita ciemność. Shinobi opuścili pomieszczenie, drzwi zasunęły się z trzaskiem. Zgrzyt. Sakura leżała bez ruchu, z twarzą przyciśniętą do zimnej, brudnej ścianki. Kiedy zapadła cisza, kunoichi odchyliła się lekko, by spojrzeć w górę szybu na wejście na dach – widziała je na planach – stąd jednak nie była w stanie go zobaczyć.

Dotarcie do górnego końca szybu zajęło jej pięć minut. Znajdowała się tam mała platforma otoczona barierką. Przeszła przez nią i spróbowała otworzyć drzwi. Były zamknięte na klucz, odkręciła więc zawiasy chakrą. Dziewięćdziesiąt sekund później wskoczyła na dach. Przykucnęła i rozejrzała się szybko dookoła. Słyszała daleki, stłumiony przez odległość szum osady. Mimo nocnego chłodu skórę miała lepką od potu. Czuła, że ma podwyższony poziom adrenaliny we krwi, ale jak zwykle panowała nad sobą.

Na krawędzi budynku zorientowała się, w którym miejscu się znajduje. Kucnęła i otworzyła klapę wstawioną w podłodze. Za pomocą chakry w stopach i dłoniach poruszała się w dół przez pionową ścianę. Przepaść wyglądała niesamowicie.

Przez chwilę patrzyła w dół na ziejącą pod niej otchłanią, od czasu do czasu widziała drzwi, które prowadziły do różnych pomieszczeń w apartamencie. Kiedy zeszła dostatecznie nisko, skoczyła na przeciwległą ścianę i znów użyła chakry, by nie spać w dół. Chwyciła klamkę i uchyliła nieco drzwi. Drugą ręką wyciągnęła ostrze tanto i weszła do środka cicho zamykając za sobą wejście.

Na końcu trzy metrowego pomieszczenia, w którym się znalazła były tylko jedne drzwi. Wiedziała, że za nimi będzie jakaś ochrona w postaci pułapek lub shinobi. Jednak myliła się. Nikogo nie było ani też nic się nie wydarzyło. Teraz znajdowała się w pokoju Darui’ego i Samui. Nie było nikogo. W pomieszczeniu znajdowały się jeszcze dwoje innych drzwi prowadzących do innych pokoi. Zza jednych z nich dobiegły ją męskie głosy. Sakura nigdy nie była dobra w wyczuwaniu obcej chakry, ale po krótkim skupieniu się, wywnioskowała, że jest ich co najmniej dwóch.

Poszła więc drugimi drzwiami, ciekawa co się za nimi znajduje. Do następnego pokoju prowadził mały przedpokój. A potem otworzyła drzwi. Nikt się nie poruszył ani nie wydał żadnego dźwięku.

Żadne z nich.

Sakura wymacała ręką włącznik światła, a potem stała chwilę, czekając, by jej wzrok przyzwyczaił się do ostrego światła i dominującego w pokoju jaskrawego koloru. Wszystko w pokoju pokrywała krew.

Samui była przywiązana do krzesła, które leżało na boku. Nie miała na sobie nic. Darui leżał na łóżku. On także był nagi. Oba ciała zostały pozbawione oczu i nosiły ślady wielu ran kutych a kunoichi miała poderżnięte gardło.

Pod Sakurą ugięły się kolana. Widziała już gorsze rzeczy, ale wrażenie było zawsze takie samo. Przez chwilę myślała, że zemdleje.

Fakt, że Samui była przywiązana do krzesła, sugerował, że torturowano najpierw ją, zapewne po to, by rozwiązać język Darui’emu. Sakura założyła, że nie przyniosło to spodziewanych rezultatów, wobec czego napastnik zabrał się za Darui’ego.

Chwila słabości minęła i Sakura zapanowała nad sobą. Minęła ciała i zaczęła szukać zwoju, po który tutaj przyszła.

Zaczęła od szuflad. Koperty, listy, zdjęcia, pieniądze. Nie było go tutaj.

Jeszcze raz przejrzała całą zawartość pokoju. Nic. Darui’ego i Samui miało tu nie być, a byli.

Miał być zwój, a go nie było.

Wyjęła z szuflady wszystkie jeny, wróciła do przedpokoju, kucnęła i włożyła pieniądze do kabury. Napiwek. Tak właśnie postąpiłaby parę lat temu.

Zwykły odruch. Ale nie po tym, kiedy zdecydowała rzucić tę robotę w cholerę i kiedy to sobie uświadomiła, zrobiło jej się niedobrze. Wyjęła pieniądze i rzuciła na podłogę.

Była w połowie korytarza, kiedy usłyszała kroki. Zmartwiała.

Teraz Sakura całkowicie ustąpiła staremu instynktowi.

Przycisnęła plecy do ściany korytarza, wyciągnęła kunai z kabury i zaczęła przesuwać się w stronę drzwi do holu. Zobaczyła dwóch shinobi i usłyszała trzeciego, dalej, po prawej stronie, za półotwartymi drzwiami wejściowymi. Wyjęła trzy kunai z notkami wybuchającymi i noktowizor, który zaraz potem założyła. Wycelowała w przeciwników. Serce podeszło jej do gardła. Notki wybuchły jednocześnie, wypełniając apartament piekielnym hukiem. Trzy fale uderzeniowe zderzyły się ze sobą. Z okien wypadły szyby. Rzuciła jeszcze jednym w stronę drzwi wyjściowych, które po chwili eksplodowały.

Krzyki, kaszel, ciemność i chaos. Wszędzie. Ninja pojawili się jakby znikąd. Było ich znacznie więcej, niż przypuszczano w Otogakure. Sakura usiłowała oszacować ich liczbę na podstawie wyczuwanej chakry. Ośmiu? Dwunastu? Nie była w stanie ich policzyć. I w jaki sposób zostali zaalarmowani? Nagle zobaczyła sylwetki trzech shinobi, którzy kaszląc zmierzali korytarzem, odcinając jej drogę ucieczki. Zdrętwiała.

Opanowała ogarniającą ją panikę, wiedząc, że nie może jej ulec. Musi tu być jakieś inne wyjście – z głównych drzwi nie mogła skorzystać, a więc dwie wcześniej opracowane drogi ucieczki zostały zablokowane.

W jednym z pokojów rozległy się krzyki, ktoś wypadł z kuchni, ruszył w stronę holu i teraz… szedł prosto na nią. Wyciągnęła dwa tantou z kabury i rzuciła we wroga, ale ten z łatwością uniknął ostrzy.

Widziała jak kuca i składa dłonie pieczęcie, zaraz potem duża kula ognia leciała wprost na nią. W szybkim tempie sparowała atak elementem wody, przez co wytworzyła się para utrudniająca widoczność.

Sakura rzuciła w jego stronę kunai z wybuchającą notką. Eksplodował u jego stóp. Shinobi zawył i cofnął się niepewnie, przyciskając dłonie do twarzy. Sakura biegiem wróciła do pokoju Darui’ego, w pełni świadoma faktu, że liczba możliwości ucieczki gwałtownie się skurczyła. Zdążyła już pojąć, że wewnątrz budynku nie ma żadnej drogi. Zdjęła noktowizor. Na zewnątrz będzie ciemno, wiedziała jednak, że jest łatwiej, kiedy widać wszystko w naturalnych barwach.

W pokoju rozsunęła zakrwawione zasłony za Samui i otworzyła okno. Pokój zadziałał jak płuco, wsysając gwałtownie lodowate powietrze. Sakura cisnęła jeszcze jedną wybuchającą notką w stronę przedpokoju i wyszła na zewnątrz.

Była zdecydowanie zbyt wysoko by zeskoczyć. Skumulowała chakre w stopach i dłoniach i stanęła ostrożnie na wąskim występie ściany. Uniosła ręce nad głowę wyczuwając palcami górną krawędź kamiennego nadproża. Chwyciła się jej i podciągnęła.

Za nią, w dole, przy oknie sypialni rozległy się krzyki. W chwili, kiedy wreszcie znalazła się na dachu ktoś rzucił w nią paroma shurikenami. Uświadamiając sobie, że pościg ją dogania błyskawicznie pobiegła do drzwi, gdzie znajdowało się wyjście awaryjne. Schodząc po schodach natknęła się na dwóch shinobi Darui’ego. Skumulowała chakre w pięści i uderzyła pierwszego z nich w twarz co spowodowało pęknięcie czaszki przeciwnika. Potem odwróciła się i z całej siły kopnęła drugiego w szyję prawą stopą. Obaj runęli tyłem w dół metalowych schodów, na podest znajdujący się na piętrze budynku. Ruszyła za nimi chcąc zabrać ich broń, kiedy na podeście pojawili się inni ninja. Było ich na oko z dziesięciu. Spojrzeli w górę i zaatakowali Sakure katon. Kunoichi uciekła z powrotem na dach. Skok wydawał się jej ostatnią szansą. Walka z tyloma shinobi wydawała się bez sensu chociaż brała pod uwagę tę możliwość. Sakura rozpędziła się i skoczyła w ciemność w momencie, kiedy wrodzy ninja wbiegli na dach.

Przez sekundę leciała w dół myśląc jak zamortyzować siłę uderzenia o ziemię, kiedy kunai wbił się głęboko w jej ramię. Eksplodował ból – zapiszczała głośno nie spodziewając się ataku spadając – a potem znowu zaczęła opadać. Niefortunnie spadła na ramię z dalej wbitym ostrzem rozdzierając skórę jeszcze bardziej. Sakura wstrzymała oddech, w każdej chwili oczekując ponownego ataku, nic jednak takiego nie miało miejsca. Minutę zajęło jej wstanie z zimnej ziemi, była cała obolała po upadku z najwyższego budynku w Kumogakure. Kulejąc kierowała się w stronę hotelu.