Rozdział 12

Padał ulewny deszcz. Osada Chmury lśniła pod niebem, ciemnym i sinym jak ramię Sakury. Spojrzała przez okno. Z wybitych okien apartamentu Darui’ego wydobywały się kłęby czarnego dymu, a pomarańczowe płomienie szalejącego ognia lizały gzyms powyżej. Pod budynkiem zebrali się mieszkańcy zastanawiając się pewnie, co się stało i kim mogą być sprawcy. Sakura zerknęła na zegar w rogu pokoju. Siódma trzydzieści dziewięć.

Jeśli lokalne władze Chmury zainteresują się tą sprawą będą zakładać, że akcja została przeprowadzona nie przez jednego shinobi ale przez grupę. Zawsze było też założenie, że napastnikami są mężczyźni, jeśli dowody nie wskazują jednoznacznie na kobietę. Ona, jako kunoichi, zawsze uważała to przypuszczenie za najlepszą przykrywkę, jaka mogłaby jej się przytrafić. No i wreszcie motyw. Od czego zacząć?

Prawda była więc taka, że nikt nie wiedział, kto stoi za zabójstwem Darui’ego i Samui. Sakura także tego nie wiedziała. Wiedziała jednak, komu zabójstwo zostanie przypisane. Akatsuki.

Dopiero teraz, po dwugodzinnej drzemce poziom adrenaliny w jej krwi zaczął opadać i odezwał się przeszywający ból w ramieniu – zdołała tylko powierzchownie uleczyć paskudną ranę. Połknęła trzy tabletki przeciwbólowe i popiła je wodą z kranu. Potem ponownie wpełzła do łóżka i zapadła w niespokojny sen.

Zegar wskazywał dwunastą. Połknęła kolejne trzy tabletki i puściła gorącą wodę do wanny. Ani pigułki, ani kąpiel nie uśmierzyły bólu. Kiedy leczyła otarcie na dłoni ktoś zapukał do drzwi. Był to Omoi.

Otworzyła mu w samym ręczniku i poinstruowała go, by poczekał na nią w restauracji hotelowej. Sakura ubrała się i zeszła na dół. Omoi miał na sobie znoszony szary kombinezon shinobi, przy którym jego karnacja wydawała się jeszcze ciemniejsza niż zwykle. Kunoichi usiadła naprzeciw niego, wydawał się w dobrym nastroju.

- Co porabiałaś wczoraj wieczorem?

- Nie twoja sprawa.

- Co ci się stało w ramię?

- Mieliśmy się więcej nie spotykać. Czego chcesz?

Pochylił się nad stolikiem i konspiracyjnie zniżył głos.

- Kiedy usłyszałem, że Darui nie żyje, nie wierzyłem własnym uszom.

- I nie powinieneś wierzyć. Kiedy się tam pojawiłam, oboje byli już martwi.

- Chrzanisz.

- Ja ich nie zabiłam.

- Więc kto to zrobił?

- Nie mam pojęcia.

Omoi wzruszył ramionami.

- A zresztą… Co to za różnica?

Kelnerka przyniosła im dwie filiżanki herbaty i jajka na twardo z rybą dla Omoi’ego.

Kunoichi patrzyła, jak Omoi atakuje swoje śniadanie, połowa zniknęła niemal natychmiast. Potem zwolnił, ale nie na tyle, by przerwać przeżuwanie, kiedy chciał coś powiedzieć.

- Czego chcesz? – powtórzyła Sakura.

- Zastanawiałem się czy Suna nie potrzebuje jakiegoś shinobi albo szpiega w Chmurze…

- Suna?

- Przecież dla nich pracujesz.

Ale kiedy to mówił, w jego głosie pojawiła się nuta niepewności. Sakura milczała, czekając, aż cisza zrobi za nią resztę.

W końcu Omoi zwerbalizował swoje podejrzenie.

- Nie wykonujesz zadania dla Suny?

Sakura milczała.

- Więc dla kogo, kurwa, pracujesz?

- Dla nikogo, kto powinien cię niepokoić. Dziś wieczorem już mnie tu nie będzie. Najlepiej zrobisz, jak zapomnisz o moim istnieniu. W ten sposób oboje będziemy czyści.

Omoi najpierw był zaskoczony, potem zły, w końcu spojrzał na nią niepewnie.

- A co z Karui?

- Nie mieszajmy jej do tego.

Patrzył na nią z niedowierzaniem.

- Cholera!

- Dokończ śniadanie, Omoi.

On stracił jednak apetyt. Przez chwilę pili herbatę w milczeniu i Omoi powoli się uspokoił. Sakurze było go żal, ale nic nie powiedziała i w żaden sposób tego nie okazała. Była pewna, że ten czarnoskóry shinobi nie był żadnym zagrożeniem dla Dźwięku. Miał jednak rację co do jednego: nie nadawał się do tej roboty, był zbyt emocjonalny.

Patrzył niewidzącym wzrokiem w przestrzeń za oknem.

- Co za noc…

- Pamiętam lepsze – zgodziła się Sakura.

- On pewnie powiedziałby to samo, gdyby mógł.

- Ona też.

Omoi zmarszczył brwi.

- Kto?

- Samui.

- Nie mówiłem o Daruim.

- A o kim?

- Pamiętasz tego shinobi od robali?

Doskonale wiedziała, o kogo mu chodzi.

- Shino Aburame?

- Zgadza się.

Sakura zesztywniała.

- Co z nim?

- Nie słyszałaś? Nie żyje. Zginął tej nocy. Okazało się, że był szpiegiem Suny, a przez jego osobę wiele osób kontaktowało się z Akatsuki. Prawdopodobnie Uchiha również.

Przez chwilę patrzyła na niego w milczeniu.

- Znaleźli jego ciało parę kilometrów na południe stąd.

- Co mu się stało?

- Znalazł go miejscowy rolnik i wysłał jastrzębia do osady. Leżał martwy pod jakimś drzewem, związany i z obciętym językiem. Bezpośrednia przyczyna zgonu nieznana, stawiam na jakieś wyjątkowo silne genjutsu.

- Kto za tym stoi?

Omoi zmarszczył brwi.

- Pytasz poważnie?

- Tak. Kto?

- Chcesz powiedzieć, że nie wiesz?

Zaprzeczyła ruchem głowy.

- A ty wiesz?

- Jasne. To Akatsuki.

- Skąd wiesz?

- Metoda. Nieznana przyczyna zgonu i odcięty język. To podpis.

- Podpis Akatsuki?

Kiwnął głową.

- To nie znaczy, że nie zabijają normalnie. Ale jeśli chcesz przekazać wiadomość, musisz się podpisać.

- Kto o tym wie?

- Poza nami?

- Tak.

- Tylko shinobi z Suny, połowa mieszkańców Kiri i cała osada Kumo.

Wschodnia część Chmury, południe. Weszła do budynku, w którym pierwszy raz spotkała się z Uchihą. Nie wątpiła w to, że należał cały do niego.

Poprzednim razem gdy tu była miała na sobie elegancki strój kunoichi. Teraz przyszła w swoim najgorszym pozadzieranym komplecie. Włosy, ostatnio ładnie uczesane, były brudne i w paru miejscach poplątane. Weszła po schodach na górę i bez pukania wtargnęła na teren Uchihy, który siedział na fotelu i czytał jakąś książkę. Drgnął, wyraźnie zaskoczony.

Sakura zamknęła za sobą drzwi. Podeszła do niego zachowując jednak bezpieczną odległość.

- Co ci się stało w ramię? – spytał.

Sakura zawsze miała przygotowane kłamstwo.

- Sparzyłam się. A co się stało z Shino Aburame?

- On też się sparzył.

- Wydaje ci się to zabawne?

- Dzisiaj nic nie wydaję mi się zabawne. Co ty tu robisz?

Sakure, którą do tej pory podtrzymywała adrenalina, teraz ogarnęła zimna furia.

- Zgadnij.

- Myślisz, że miałem z tym coś wspólnego.

- Bardzo dobrze. Dalej.

- Ponieważ między innymi przez Shino kontaktowałem się z Akatsuki.

- Naprawdę jestem pod wrażeniem. Nie przerywaj. Świetnie ci idzie.

- Ja go nie zabiłem.

- Wiem. Zrobiło to Akatsuki.

- Nie zleciłem też jego zabójstwa. Ani Akatsuki, ani nikomu innemu. Znałem Shino od jakichś dwóch lat. Zdziwiła mnie jego zdrada. To wszystko, co mam na ten temat do powiedzenia. Może sądzisz, że Darui’ego też zabiłem?

To nazwisko było dla niej jak policzek.

Sakure aż mdliło ze zmęczenia, i wiedziała, że to widać.

- Po co tu przyszłaś?

Żeby zapytać wprost o Shino. Tak miała zamiar mu odpowiedzieć. Ale to nie była prawda, i czuła, że Itachi by się tego domyślił. W ogóle nie powinna tu przychodzić. Postąpiła impulsywnie, pozwoliła, by kierowały nią gniew i zmęczenie. Ibiki byłby na nią wściekły. Ta myśl sprawiła, że na jej usta wypłynął w końcu słaby, znużony uśmiech.

-  Sama nie wiem…

Poszli do jednej z knajp w Chmurze. Było pełno ludzi, udało im się jednak znaleźć miejsca na tyłach sali. On zamówił sake, ona herbatę, ale zaraz zmieniła zdanie.

- Dla mnie też sake.

Alkohol na chwilę postawił ją na nogi. Sakura przyglądała mu się spod oka. Kto spośród innych gości mógłby się domyślić, kim jest ten człowiek? Tu, wśród tych biednych mieszkańców Chmury czuł się jak ryba w wodzie. Ujęła butelkę obiema dłońmi, oparła łokcie na stole i upiła łyk.

- Gdy byłam młodsza, w życiu bym nie pomyślała, że moja rodzinna wioska zostanie zniszczona – wypaliła niespodziewanie.

Przez chwilę żadne z nich się nie odzywało.

- Młody człowiek nigdy nie jest dość wdzięczny za to, co ma. Nawet jeśli nie ma nic.

- Ty nic nie miałeś?

- Miałem silną rodzinę, będącą częścią historii, z której byliśmy dumni. Koniec tej historii chyba jednak znasz… W każdym razie, gdziekolwiek się znajdowałem, cokolwiek się ze mną działo, zawsze wiedziałem, skąd pochodzę. Wiedziałem, kim jestem. Miałem więcej niż większość ludzi, którzy mieli mniej niż ja. A ty?

- Kiedyś wiedziałam, kim jestem. Gdy byłam młoda. Gdy oni żyli.

Itachi, który podniósł właśnie butelkę do ust, znieruchomiał.

- Nie mówisz o rodzinie, prawda?

Sakura pokiwała głową i umilkła nagle. Oczywiście śmierć rodziców też w jakiś sposób ją dotknęła. Jednak nie była z nimi tak zżyta jak z przyjaciółmi.

Itachi przyjął jej milczenie za smutek i zmienił temat.

- Jak długo zostajesz jeszcze w Chmurze?

- Mam zamiar wyruszyć jeszcze dzisiaj w nocy. A ty?

- Jutro. Dokąd zmierzasz?

- A dokąd ty?

Itachi się uśmiechnął.

- To właśnie cały problem, prawda?

- Przykro mi.

- Musimy podjąć jakąś decyzję, Sakura. Może jednak moglibyśmy sobie zaufać?

- Naprawdę nie wiem.

- Bo jeśli nie, jaki to ma sens?

Nareszcie potwierdzenie przypuszczeń… Sakura miała wrażenie, że w jej wnętrzu chmara motyli poderwała się do lotu. Ale co z zaufaniem? Było jeszcze za wcześnie, by mogła zdobyć się na całkowitą szczerość, zrobiła więc to, co potrafiła najlepiej.

- Wyruszam do Kraju Ognia.

Itachi wyraźnie odczuł ulgę.

- A ja do Kraju Wody.

Przypomniała sobie rozmowę z Shino, którą odbył pewnego wieczora, kiedy chciał ją zabrać na kolacje. Mówił prawdę. Była jednocześnie szczęśliwa i rozczarowana: chciała móc cofnąć wypowiedziane kłamstwo i zdobyć się na tyle wiary, na ile zdobył się on.

Całuje mnie, a ja znów mam siedemnaście lat; wiem że nie powinnam tego robić, ale czuję się wspaniale. Jestem tak zmieszana jak jeszcze nigdy. Wiem, że jestem tu dziś, bo jutro już zniknę. To tylko jedna noc – czy też raczej popołudnie – ale myślałam o tym od chwili, kiedy się poznaliśmy. Kiedy moje usta mówiły o Liderze Akatsuki, mój umysł myślał tylko o tym, jak trudno byłoby mi zapanować nad sobą, gdyby pojawiła się sprzyjająca sytuacja. I właśnie nastała. Usprawiedliwia mnie tylko to, że znałam odpowiedź, jeszcze zanim padło pytanie.

Tylko raz, mówię sobie.

Jesteśmy w jego mieszkaniu. Przyszliśmy tu z knajpy, co zajęło nam jakieś pięć minut. Zapytał, czy mam kogoś. Zdziwiło mnie to pytanie.

- Nie. Nie jestem z nikim.

Dom Itachiego wcale nie jest tak duży jak mi się wydawał na początku. Widzę też, że prócz obrazów jego matki i kuzyna nie ma tu osobistych akcentów wystroju. Mam wrażenie, że nic co znajduje się w tym mieszkaniu nie ma dla niego żadnego znaczenia. Z wyjątkiem obrazów. Tylko one zdają się do niego należeć.

Teraz, w sypialni, ujmuje moje zabandażowane ramię i całuje w koniuszki palców. Pozwalam mu się rozebrać. Kiedy przykuca, żeby zdjąć mi buty, opieram zdrową rękę na jego ramieniu, by nie stracić równowagi. Bose stopy kleją mi się do podłogi. Kiedy zaczyna zsuwać moje legginsy, mam wrażenie, jakby cienki materiał był naładowany elektrycznością. Czuję jego palce między gumką majtek a moją skórą.

Nie wiem, co tu robię. Jest wiele powodów, dla których powinnam być gdzie indziej. Potem myślę o wszystkich mężczyznach, których miałam. Dziesiątki rozmytych twarzy. Oni mogliby to zepsuć. Ale nie pozwolę im na to.

Chyba oszalałam.

Czarna bawełna spływa w dół moich ud i łydek na podłogę. Wstrzymuję oddech. Wszystkie zmysły mam w tej chwili maksymalnie wyostrzone. On staje przede mną i ujmuje brzeg mojej bluzki. Podnoszę ramiona nad głowę i syczę z bólu. Nieruchomieje i patrzy na mnie.

- Wszystko w porządku – mówię.

Koszulka zostaje zdjęta; widzi, że wcale nie jest w porządku. Teraz z niewytłumaczalnego powodu wstydzę się sińców na swoim lewym ramieniu. On nie może oderwać wzroku od barwnego kolażu. Potem przenosi wzrok na opatrunek na drugim ramieniu. Dobrze, że go założyłam, skóra w tym miejscu jest całkiem zdarta. Potem kieruję wzrok na bliznę pod piersią. Na lewym barku, z przodu i z tyłu, widnieje okrągły ślad i nieregularnych krawędziach. Popatrzył na mnie z czułością i pocałował delikatnie.

Zdejmuje mój czarny stanik i teraz jestem zupełnie naga. Jeszcze nigdy, w całym moim życiu nie czułam się tak bardzo naga. Mam wrażenie, że nie tyle mnie rozebrał, ile odarł ze wszystkiego.

Całuje mnie, a wtedy ja zaczynam rozbierać jego. Podciągam lekko jego bluzkę. Jego oczy ani przez chwilę nie odrywają się od mojej twarzy; wkrótce zaczynam rozumieć, dlaczego. Wyłaniają się stopniowo; w płaskim świetle ponurego popołudnia niewiele widać. Zsuwam ubranie z jego lewego barku. Skóra na nim jest pokryta bliznami. Wszędzie.

Nie powinnam być zaskoczona. Ale jestem. Dotychczas udawało mi się unikać myślenia o przeszłości Itachiego. Zapomniałam o latach, które spędził na wykonywaniu samobójczych misji w Akatsuki, teraz jednak muszę sobie o tym przypomnieć. Przesuwam palcami po jego brzuchu. Nigdzie nie ma ani grama tłuszczu. Ten człowiek od stóp do głów zdaje się wykuty w marmurze.

Koszulka upada na podłogę. Ramiona, pierś i brzuch pokryte są szaroniebieskimi sińcami. Wyglądają gorzej niż moje.

Patrzy na mnie, czekając na moją reakcję. Całuję go w usta. Chcę, żeby przejął inicjatywę, a on zdaje się czytać w moich myślach. Kładzie mnie na łóżku i zaczyna wędrować ustami po moim ciele. Kiedy ściska mnie za ramię, wydaję zduszony pisk bólu.

- Przepraszam.

- Nie przerywaj.

Całuje moje piersi, ja widzę w mroku jego ramiona: barwną mozaikę siniaków połączonych z bliznami różnego kształtu.

Potem kładzie dłonie na moich udach i delikatnie je rozchyla. Patrzę w sufit i czekam na jego usta. On także czeka, zwleka, drażni się ze mną. Wydaje mi się, że mija wieczność. Potem czuję jego język między nogami. Ktoś wzdycha. Przypuszczam, że ja.